به گزارش «مجله ملكي دلتا»، سهم اجاره مسكن از درآمد سالانه خانوار در حال حاضر بزرگ‌ترين فاكتور هزينه‌اي در سبد هزينه‌هاي خانوار در تهران و كشور اجاره مسكن است. اجاره خانه در كشور به طور ميانگين يك‌سوم درآمد و در تهران دو‌سوم درآمد خانوارها را به خود اختصاص داده است. اما در بين 31 استان، فقط وضعيت سه استان مطلوب برآورد مي‌شود و شش استان وضعيت  قرمز دارند.

در استان تهران سهم اجاره از كل هزينه‌هاي خانوار 47 درصد و در شهر تهران اين مقدار 65 درصد است.

پس از تهران نيز استان‌هاي البرز، هرمزگان و قم از نظر اين شاخص در وضعيت نامطلوبي به سر مي‌برند، طوري كه اين شاخص در استان‌هاي مذكور به ترتيب 30، 28 و 27 درصد از هزينه‌هاي خانوار است. در استان‌هاي البرز و قزوين نيز 27 درصد از هزينه‌هاي خانوار صرف پرداخت اجاره مسكن مي‌شود.

مقدار نرمال اين سهم در دنيا عموما بين 15 تا 20 درصد درآمد خانوارها است و اگر در هر شهري اين مقدار از 20 درصد فراتر برود، وضعيت غيرطبيعي گزارش مي‌شود.

بر اساس گزارش مركز آمار، در سال 99 در مجموع 23 درصد خانوارهاي كشور مستاجر و 68 درصد مالك بوده‌اند. ساير خانوارها نيز در خانه‌هاي سازماني سكونت داشته يا شرايط سكونت آنها به اشكال متفرقه ديگري ثبت شده است.

مقايسه اين مقادير با سال 94 خالي از لطف نيست. در سال 94 آمار خانوارهاي مستاجر قدري بيشتر و خانوارهاي مالك اندكي كمتر بوده است طوري كه 66 درصد از خانوارها مالك و 24 درصد نيز مستاجر بوده‌اند. تعداد خانوارهاي كل كشور در سال 99 نيز بنا بر اعلام مركز آمار 25 ميليون و 600 هزار خانوار بوده است.

مدت زمان خانه‌دار شدن خانه‌اولي‌ها

همچنين با فرض پس‌انداز 30 درصد از مجموع درآمد خانوار، در كشور زمان رسيدن به اولين خانه به 36 سال افزايش يافته است؛ به اين معنا كه 36 سال طول مي‌كشد تا يك خانوار كه سالانه يك‌سوم درآمد خود را پس‌انداز مي‌كند، قدرت خريد يك واحد مسكوني 100 مترمربعي را پيدا كند.

البته اين شاخص به طور مشروط بر اساس آمار رسمي محاسبه شده است، از اين بابت كه طي اين مدت يا بايد قيمت خانه ثابت بماند يا اينكه ميزان رشد سالانه درآمدها و قيمت مسكن در طول دوره 36 ساله مذكور با يكديگر برابر باشد؛ احتمالي كه تحقق آن بسيار بعيد و شايد محال است و عملا مسكن را براي خانه‌اولي‌ها تبديل به رويا كرده است.